Z widokiem na Tatry z Beskidu Śląskiego. Główny Szlak Beskidzki – pierwsze starcie

Główny Szlak Beskidzki. Któż o nim nie słyszał? Jakoś specjalnie się na niego nie napalamy – w końcu pewnie ponad połowa szlaku jest nam znana, dodatkowo nie jest specjalnie zbyt widokowo – ale chcemy go stopniowo (przynajmniej na tę chwilę) przejść. Warto poznać przecież tę drugą, nieznaną, połowę :).

Planując poprzednią wycieczkę myślałem o trasie względnie prostej, lub bardziej wymagającej. Zrealizowany został plan A, dlatego teraz nie było zmiłuj się. Musiałem jakoś przekonać niezawodnego kompana – Jacka – że podejście na Równicę wcale strome nie jest, a następujące zaraz po nim na Czantorię nie będzie stanowiło dla nas problemu. A potem czeka nas już relaksacyjna wędrówka aż do Wisły-Głębce. Udało się!

Z Ustronia wyruszyliśmy jedną z najbardziej popularnych wśród wczasowiczów dróg. Część z nich wie, że droga prowadzi na Równicę, część, że warto tam się znaleźć, bo wiele znajomych było i polecają, ale… że podejście jest dość strome, zwłaszcza dla osób nieobytych z górami, to już nie za bardzo. I tak po kilkuset metrach żwawego marszu napotkaliśmy starsze małżeństwo ubrane odpowiednio, jak na wyjście do kościoła, które zaczepiło nas z pytaniem – „daleko jeszcze?”. A no, jakieś 2 kilometry i ponad 300 metrów podejścia. Dobrze się stało, że zrezygnowali, gdyż już wyglądali na zmęczonych… Bez dalszych przygód, dość szybko, dotarliśmy do pierwszego schroniska na trasie, aby chwilę odpocząć i ruszyć dalej. Nie chcemy spędzać tutaj zbyt dużo czasu, jakoś źle się dzisiaj czujemy w odpustowym towarzystwie…

Zejście do Ustronia-Polany nie pozostanie za długo w mojej pamięci. Po prostu było. No, ale z podejściem na Czantorię tego powiedzieć już nie mogę :). Jest co podchodzić, stromizna daje popalić, a dodatkowo słońce postanowiło pokazać swoją moc. Tak więc kluczyliśmy, kierując się za psiurą szukającą najbardziej zacienionego fragmentu drogi. Po kilku zygzakach znaleźliśmy się na Polanie Stokłosica, goszczącej setki turystów, z których zdecydowana większość skorzystała z uroków kolejki. Czekał nas odpoczynek, gdyż miejsce jest bogate w panoramy, dodatkowo skończyła się woda dla psa (2 litry zeszły w trymiga), tak więc należało się zaopatrzyć w coś nowego. Nie trwało to wszystko za długo, czas było się ruszyć i wśród tłumu podejść na Czantorię. A na miejscu warto wejść na wieżę widokową. Panorama jest obłędna, więc przy dobrej pogodzie nie ma się co zastanawiać!

Na Czantorii pożegnaliśmy tłumy i ruszyliśmy dalej, w kierunku Soszowa, a następnie Stożka. Bardzo lubię ten szlak, gdyż jest widokowy i w wielu miejscach otwierają się piękne panoramy na Beskid Ślaski. Na szczególną uwagę zasługuje szczyt Cieślar, przebijający inne miejsca po drodze o głowę. Nam pokazały się Tatry – po raz pierwszy widziałem je z Beskidu Śląskiego :) – co prawda po uprzednim wytężeniu wzroku, ale co tam. Niestety, na zdjęciach tak bardzo ich nie widać, ale jak się tak dokładniej przyjrzeć… Zbliżaliśmy się do Stożka i nie ukrywam, ten odcinek mnie zaskoczył. Nie pamiętałem podejścia, tak więc obiecany Jackowi relaks miał pewne zakłócenia.

Krótki odpoczynek, dla jednych piwko, dla drugich cola, dla psiaka woda i w drogę. Już tylko z górki. Schodziliście kiedyś trasą zjazdową ze Stożka? My już tak i nie polecam. Jest stromo! Po drodze napotkaliśmy pisklaka na ścieżce, którego po krótkim namyśle i zlokalizowaniu gniazda umiejscowiliśmy tam (w sumie do teraz nie wiem, czy słusznie) i asfaltem udaliśmy się w stronę dworca kolejowego.

Żurek na szlaku

Trasa wiedzie wśród wielu miejsc, gdzie można zjeść. Są schroniska PTTK na Równicy, Soszowie i Wielkim Stożku, oraz liczne punkty gastronomiczne rozlokowane w różnych miejscach. My tym razem zatrzymaliśmy się jakieś 200 metrów przed schroniskiem na Soszowie (patrząc w stronę Stożka). Niestety, nie pamiętam nazwy miejsca, a google nie jest zbyt pomocne :(. W każdym razie, jedzenie spokojnie można polecić!

Galeria