Gęsia Szyja na skiturach

Zeszłoroczny debiut na skiturach wypadł pomyślnie, na tyle, że w tym sezonie nie mogłem się doczekać dogodnych warunków i weekendu, kiedy będę mógł pozwolić sobie na krótki wypad. Ze względu na brak sprzętu i małą ilość wypożyczalni (lub ich całkowity brak) w okolicach Beskidów, wybór padł na Tatry. A ponieważ miał to być kolejny skiturowy „pierwszy raz”, tym razem bez uczestnictwa przewodnika / instruktora, wybrałem łatwą trasę na reglowy szczyt, Gęsią Szyję (1489 m n.p.m.), przez Rusinową Polanę, pod względem lawinowym dość bezpieczną (spore opady śniegu w ostatnich dniach miały wpływ na wybór) z przyjemnym zjazdem.

A miało być widokowo

Pobudka o 4:00 rano, spacer z psem :) i wyjeżdżaliśmy z Katowic jeszcze bladym świtem, tak, aby o godzinie 8:00 móc zameldować się w sprawdzonej wypożyczalni Tatra Trade. Trochę obawialiśmy się tłumów, ponieważ był to bodajże pierwszy prawdziwie śnieżny weekend od dłuższego czasu, ale chętnych poza nami nie było. Po zabraniu zestawu skiturowego i lawinowego podjechaliśmy na Zazadnią, skąd zaczęliśmy foczyć do góry.

Ciężko powiedzieć abym znał ten szlak. Byłem na nim tylko raz za pięknych, studenckich czasów, w dodatku latem, a teraz mieliśmy okazję poznać drogę w zimowej odsłonie. Trasa jest łagodna, umożliwiająca przyjemnie ślizganie się. Delikatne schody (dosłownie i w przenośni) zaczynają się przy Sanktuarium Matki Boskiej Jaworzyńskiej na Wiktorówkach. Początkowo chcieliśmy dość ambitnie pokonać je na nartach idąc obok, jednak dość szybko zrezygnowaliśmy z tego szatańskiego pomysłu. Potem było już „z górki”.

Na Rusinowej Polanie zrobiliśmy krótki popas, trochę wymuszony pogodą. Pewnie gdyby ta dopisała, odpoczynek trwałby znacznie dłużej ze względu na widoki, ale nie dzisiaj. Skończyło się na kilku zdjęciach i ruszyliśmy dalej. I już tak różowo nie było :). Z mojej pamięci uciekł fakt, że podejście na Gęsią Szyję jest strome, przez co nieźle się namęczyliśmy zanim dotarliśmy do szczytu. Podczas wchodzenia zreflektowałem się, że ścieżka jest wąska, a śniegu za dużo nie ma, przez co od czasu do czasu wystawały korzenie. Jednym słowem zastanawiałem się, jak ja tędy zjadę :).

Jeszcze trochę wyżej i robię zdjęcie. Jeszcze trochę i… wszystko zakryły chmury

Chwila prawdy, a więc „jak tu zjechać?”

Tadeusz Zwoliński, autor przewodników po Tatrach, opisując Gęsią Szyję użył sformułowania „jeden z najwdzięczniejszych punktów widokowych”. Chmury i całkowity brak widoków, które nas przywitały, nijak nie zachęcał do pozostawania tam dłużej. Pobyt w tym „widokowym” miejscu przeznaczyliśmy na zdjęcie fok, ubranie kurtek, czy też przygotowanie gogli.

W końcu miał nastąpić ten moment, moment zjazdu. I… gdybym był lepszym narciarzem, pewnie napisałbym, że po chwili byliśmy na parkingu, ale rzeczywistość była, delikatnie rzecz ujmując, inna. Tak więc trochę zjechaliśmy, trochę zeszliśmy i dopiero ciut przed Polaną zaczęliśmy sensowny zjazd w białym puchu. No i nie ma co ukrywać, podobało mi się :). Co prawda był to mój pierwszy wypad na narty w tym sezonie, a więc nogi nijak nie były przyzwyczajone do tego specyficznego wysiłku i uda trochę o sobie przypominały, ale i tak było fajnie :).

Szkoda, że tegoroczna zima jest taka słaba, mało zimowa. Mam nadzieję, że jeszcze uda się zrobić przynajmniej jedną skiturową wycieczkę zanim nastanie wiosna, na którą z drugiej strony już czekam.

Galeria