Pełna kolorów Połonina Caryńska jesienią

Drugiego, i niestety ostatniego, dnia pobytu w Bieszczadach pogoda miała ulec poprawie, a to oznaczać mogło tylko wycieczkę :) (choć pewnie i tak byśmy ją odbyli, bez względu na aurę…). Początkowo nie było skonkretyzowanego planu, a podczas rozmów padały różne nazwy, począwszy od Tarnicy (1346 m n.p.m.), przez Połoniny, po Wielką Rawkę (1307 m n.p.m.). Ostateczna decyzja zapadła po unieruchomieniu silnika na Przełęczy Wyżniańskiej (855 m n.p.m.). No nie, że tak od razu :). Zerkaliśmy na przykrytą chmurami Rawkę, wcale nie lepiej prezentująca się Połoninę Caryńską (1297 m n.p.m.), aby ostatecznie w jej stronę skierować kroki, realizując tym samym marzenie Jacka (czego się nie robi dla przyjaciół ;))

Szlak przywitał nas pochmurnym niebem i błotem. Wszelkie prognozy pogody były jednak nad wyraz dobre, a wszyscy nie mogą się mylić. Mogą? :). Wynagrodzeniem tej ulotnej, na szczęście, szarości były niesamowite barwy flory, którym nie mogliśmy się nadziwić. Czerwień, żółć, bordo, zieleń, pomarańcz. Mógłbym dodać mahoń, ametyst, czy też zgniła zieleń, ale i tak nikt nie uwierzy, że facet może rozpoznawać takie kolory :). W każdym razie, nigdy wcześniej czegoś takiego nie widzieliśmy. Owa feeria barw była głównym powodem częstego przyciskania spustu migawki, a tym samym wcale nie szybkiego marszu. Jedna przerwa, zaraz po wyjściu z lasu, gdzie jeszcze tak bardzo nie wiało, była trochę dłuższa – na posiłek i rozmowy o… Pendolino. Jacek i Jarek mają różne opinie na temat tej inwestycji :). Czas nas nie gonił – przynajmniej nikt go nie dostrzegł za nami.

Kolory jesieni

Dotarliśmy na grzbiet połoniny i tutaj Jacek postanowił zrobić nam psikusa. Początkowo planowaliśmy wejść i (niestety) wrócić tym samym szlakiem po zostawiony na parkingu samochód, co chyba nie do końca przypadło do gustu Jackowi, ale krył się z tym :). Na górze oznajmił, że On przejdzie się grzbietem, a my odbierzemy Go w Ustrzykach Górnych, jak będziemy wracać. Tak więc, my chwilę pozachwycaliśmy się widokami, porobiliśmy zdjęcia i ruszyliśmy w dół. A Jacek ruszył przed siebie.

Grzbietem Połoniny Caryńskiej

Do tej pory cały czas towarzyszyły nam chmury (zdjęcie powyżej bardzo dobrze oddaje uroki tego dnia). Jak zaczęliśmy natomiast schodzić, słońce zaczęło wygrywać walkę z chmurami. Oczywiście, to przekładało się na ilość turystów podchodzących do góry, żądnych jesiennych krajobrazów.

Galeria