Czytelnicy literatury górskiej w ostatnich latach nie mogą narzekać. Zarówno nowych książek, jak i wznowień ukazuje się sporo, przy czym publikacji poświęconych tylko przedstawicielkom płci pięknej jest zdecydowanie mniej. Książka Mariusza Sepioło, poświęcająca dodatkowo uwagę tylko Polkom, wyróżnia się na tym tle.

Zanim zacznę czytać książkę lubię zapoznać się z tym, co jest napisane na okładce, czy też w przedmowie, aby mieć wstępne rozeznanie. Słowa „jeśli w świecie wydawniczym panuje jakakolwiek sprawiedliwość, to będzie bestseller. Dotknięcie pustki? Zapomnijcie!”, napotkane na wstępie omawianej książki, postawiły bardzo wysoko poprzeczkę.

Bajki kojarzą się głównie z dzieciństwem. Pamiętam, jak z ogromną przyjemnością słuchaliśmy z siostrą bajek czytanych przez Mamę, bądź też wpatrywaliśmy się w obrazy wyświetlane na ścianie za pomocą projektora. Obecnie, od czasu do czasu również sięgam do bajek – czy to „Małego Księcia”, czy „Kubusia Puchatka” – a za sprawą Córeczki okazji jest jeszcze więcej. Samych zaś książeczek z dnia na dzień przybywa w naszych czterech kątach.

Na „Przygody Małej Czantorii” czekałem z pewną dozą niecierpliwości. Byłem ciekaw, jak autorka, Weronika Górska, przeniosła góry do zupełnie innego wymiaru, gdzie wyobraźnia gra pierwsze skrzypce.

Osterwa jest niewybitnym szczytem Tatr Wysokich, na który nie prowadzi żaden szlak turystyczny. Nie przeszkadza to jej jednak, aby być jednym z bardziej znanych wierzchołków, przynajmniej z nazwy. A to za sprawą zlokalizowanego u podnóży jej zachodnich stoków Tatrzańskiego Cmentarza Symbolicznego (słow. Tatranský symbolický cintorín).

„Taternicki humor jest humorem hermetycznym. Może rozbawić również nietaternika, ale to jednak nie to samo – z prostego powodu: nietaternik nie potrafi dość żywo wyobrazić samego siebie w sytuacjach związanych ze wspinaczką. Nieaternik nie zaplątał się w sieć lin nad przewieszką, nie spadły mu wszystkie haki w najtrudniejszym, kluczowym miejscu drogi, nie wdepnął w pętlę zawieszoną na szyi, co skutkuje uderzeniem o ścianę (…). Humor ten przypomina wojskowe żarty i opowiastki – najbardziej uśmieją się przy nich i ubawią żołnierze czynni albo byli, mniej cywile, a najmniej kobiety, których żołnierskie przygody zwyczajnie nudzą. Podobnie humor taternicki – jest najbliższy samym taternikom.”

„Od zawsze trwam w przekonaniu, że marzenia się nie spełniają, marzenia się spełnia – po to są” pisze Marcin Tomaszewski we wstępie swojej książki. Już po tych słowach wiem, że zapowiada się dobra lektura.

Korona Gór Polski. Któż o niej nie słyszał? Dla jednych zakwalifikowane do niej szczyty są wyznacznikiem kolejnych górskich wycieczek. Dla innych stanowi sportowy wyczyn. Jeszcze inni przechodzą obok niej całkowicie obojętnie.

Było kwestią czasu, kiedy powstanie książka omawiająca wejścia na poszczególne szczyty, a że sami jesteśmy na zakończeniu naszej przygody z koroną to z ciekawością zabrałem się za czytanie „Górskiej korony Polski” pióra Bartosza Andrzejewskiego. Ciekawość dodatkowo podsycały przeczytane dotychczas recenzje. Pozytywne.